Evet, ne kadar da kolaydır, hele de gençlik başımızda dumansa, sevilmek had safhada gereksinimse. Küçücük ilgilere ne de kolay tav oluveririz. Seviliyorum ya gevrekliğinde, uçuş uçuş.
Uçmak güzel de, de'si var her şey gibi. Yere inişi var her şeyden önce. Yumuşak iniş dururken çakılmak istemiyorsak saygısız sevginin hiç olduğunu en başından görebilmeli, gösterebilmeliyiz.
Aşkla sevginin tam da bu noktada farklı olduğundan dem vurulur hep. Nedir ki farklı olan, aşkın heyecanından başka. Severken de körü körüne teslim olmaz mı insan?
Saygıyı gözardı ediyorsak, kendimize saygımız yoksa, başkasından beklemek boşunadır. Yaşamak istemediklerimize, görmek-duymak istemediklerimize baştan dur diyebilmektir saygı. En başından.
Bir kere boyun eğildi mi doğrulması zor olur. Alçakgönüllülüğün sınırları belirler hoşgörülerimizi.
"Ben böyleyim" in ardına sığınanlara "ben de böyleyim" diyemedikçe hep ezik kalmaya mahkûm eder kendini insan.
Ezdirmeyelim kendimizi. Duymak istemediğimize "sus", görmek, yaşamak istemediğimize "yapma" deme hakkımızı saklı tutmayalım. Söyleyelim. Söyleyelim ki eyvah para etsin. Yoksa en sonunda kendimizi bile sevememe noktasına geliriz ki, en acı sevgisizlik budur.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder