GÜZEL BİR ÖYKÜ

Seninle iki insanın karşılaşabileceği en güzel yerde, sözcüklerin arasında rastlaştık. Oysa ben rastlantılara inanmadım hiç. Benim için herşey inanılması zor bi planın parçalarıydı hayatta.
Önce yazarak, sonra konuşarak paylaştık sözcükleri. Seni bana getiren sesin, titretirken içimi pır pır, bizim hikayemiz de yazılıyordu aynı zamanda bi yerlerde. Ben hep hazırdım aşka, adım aşktı çünkü. Sen evcil acılarınla girdiğinde dünyama, önce sızladı sonra ısındı yüreğim. Daha elele tutuşmadan, ruhlarımız buluştu. Benim artık beni gülümseten yaşanmışlıklarım, seninse seni ağlatan bilinmezlerin vardı.
Hem kabuklu hem kanayan yaraların kardeşliği bizi birbirimize yaklaştırdı. Daha değmeden aşkı,  sevgiyi hissettik sözcüklerin ışığında. Sözsöze karanlıklarımıza ışık sızdırmaya çabalarken önce arkadaş olduk.  Ve artık, dakikalara sığdırdığımız geçmişin gölgesinde yeşerttiğimiz sevginin, bi ağaca dönüşeceği günün hayalini kuruyoruz belki de.
Şimdi diyorum ki; kısa günün karıysa hayat,  senin de dediğin gibi "bi bardak çayın sıcağında" buluştuğumuzda, üşütmeyecek bizi Ankara'nın soğuğu.