KİŞİYE ÖZEL

Olmayana methiyeler düzenlerden olamadım hiç; giden gitmişti, gittiği için de bitmişti benim için. Kendi aşkımı yaşarken sevdalarımda, beklemedim ille de aynı karşılığı görmeyi. Herkes kendi kadar severdi, ne verirsen alırdı ama sadece elinden geleni verirdi. Kabullenirdim, kimileyin eksik, kimileyin acıtan sevileri.
Şimdi sen, tutkunum diyorsun, evet farkındayım. Yaşanmamışlıkların seni coşturuyor, akmak hatta çağlamak istiyorsun, görüyorum. Aşık oldum diyorsun, evet ama henüz aşkın a'sı seni yakan sevgilim, bunu bilmiyorsun. İçinde kalmış eksiklerin bırakmıyor peşini. Seviyorsun hala, seni hiç sevemediğini söylediğin birini. O ki sende bıraktıklarının hiç farkında olmayan. Sense şimdilerde; belki de yeni aşkından güç alarak bitiremediğin bir sevgiye ağlıyorsun. Ağıtlar yakarak öldürdüğünü sandığını gömmeye çalışıyorsun. Bunu farketmek içimi acıtsa da, sana kızamıyorum.
Aptalları hiç sevemedim, belki de kendi aptallıklarımın çokluğundan. Acılardı bizi büyüten. Ben erken büyüdüm aşkım, sense büyütemediğin çocuğa ağlıyorsun hala. O çocuk ki sende kalanlarla acınası. Koparamazsan kendini bağladığın zincirleri, kendi canını yakmaya devam edeceksin. Yara izlerimizle güzelsek de, onulmamış yaraların kanaması gün gelir boğar bizi. Kandıramadığımız o küçük çocuk bi gün içimizden çıkar gider, hiç farkettirmeden. Yokluğunun boşluğuyla başbaşa kaldığımızdaysa artık gerçekten yalnızızdır.
İçindeki çocuğa sahip olamayan mutsuzlarla doludur kalabalıklar. Onlardan olma bitanem. Bırak gitsin eski sevda artıkları. Tut elini içindeki çocuğun. Acılarına sahip çık sevinçlerine de çıktığın kadar. Onları yok saymakla kurtulamayız onlardan. Sağaltarak yaralarımızı, tutkularımıza yol vermezsek, aşk bizi terk eder. Aşk yoksa biz var mıyız ki, gitmesine izin verecek kadar hovarda olabilelim?