Aşk rastlantıları severmiş. Hayat da rastlantılardan ibaretmiş gibi görünür. Her şey bu kadar rastlantısalsa, yaşamak ne kadar anlamlıdır? Ya da rastlantılar mıdır aslında hayatı daha yaşanılır kılan?
Bazen çok planladığınız, hesapladığınız değil de, birdenbire olanlar hayatınızın merkezine gelmez mi?
Kan bağı dışında seveceğimiz insanları kendimiz seçeriz. Ya da aslında seçermişiz görünür. Okulda arkadaşlarımızı seçer miyiz, yoksa yanımızda oturan herhangi biri hayatımıza mı girer uzun yıllar için? Ya mesleğimiz, işimiz? Hangi hedef aslında çok hesaplandığı için gerçekleşebilmiştir ki? İkibinli yıllarda, teknoloji değil midir herşeyin olduğu gibi ilişkilerin de belirleyici unsuru?
Öyle ya da böyle nedeni, nasılı ne olursa olsun karşımıza çıkan insanları hayatımıza kabul eden de, onları yanımızda tutan da, hayatımızın merkezi haline getiren de, onun tutumlarına bağlı olarak kendi karakter özelliklerimizdir. Ki bu özellikler de aslında hayatın akışı içinde günden güne farklılaşırlar. Hangimiz bir süre önce olsa belki de tiksinerek yaklaşmayacağımız bir durumun tam da içinde bulmamışızdır kendimizi? Değişen durumlar, değişen kararları yaratır. Tüm bu değişkenliklerin ortasında, bizi biz yapan sürece olan yaklaşımımız ve yorumlarımızdır.
Her şeyin ortasında bizi asıl güçlü kılan da, kendi içimizdeki yalnızlığımızdır. Kendimizle kalabildiğimiz kadar, başkalarına tahammül edebilir ve onları sevebiliriz. Kendimizi sevebildiğimiz kadar başkalarına saygı duyabilir ve onlarla gerçekten yakınlaşabiliriz.
Yeter ki samimi olalım, yeter ki ayakta durabilelim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder